خبر یزد - به گزارش ایرنا، پرستو حبیبی یکی از هفت بانوی تاریخ‌ساز ایران در قلب اروپا است. وی با کسب مدال نقره پارالمپیک پاریس توانست دومین مدال پارالمپیکی رشته دوومیدانی را برای ایران به ارمغان بیاورد. پیش از حبیبی، هاشمیه متقیان در پارالمپیک توکیو موفق به کسب نشان طلا در رشته دوومیدانی شده بود.
حبیبی اولین بانوی شرکت کننده ایران در رشته پرتاب کلاب در پارالمپیک بود که موفق شد در نخستین حضورش مدال‌آور باشد.
حبیبی اکنون تمرینات خود را در تهران دنبال می‌کند و به دنبال آن است تا در بازی‌های پاراآسیایی 2026 ناگویا و پارالمپیک2028 لس‌آنجلس بار دیگر تاریخ‌سازی کند. وی از شهر خرم‌آباد و استان لرستان به ورزش ایران و جهان معرفی شد.

متن کامل گفت‌وگوی حبیبی با خبرنگار ایرنا را اینجا می‌خوانیم:
پرتاب‌های دست پرستو حبیبی بی‌نظیر است راز این موفقیت چیست؟
تمرین و تلاش زیادی دارم و با کمک مربیانم توانستم این موفقیت را به دست آورم. از تمام کسانی که به من کمک کردند تشکر می‌کنم. خانواده یکی از اصلی‌ترین مشوق‌های من بودند. با کمک این عزیزان هم مدال طلای بازی‌های پاراآسیایی و هم نقره پارالمپیک را کسب کردم.
در مجموع در استان لرستان پرتاب دست فوق‌العاده است.
بله، بخشی از این به ژنتیک بر می‌گردد و بخشی از آن نیز به خاطر بازی بومی و محلی به نام «دال پلان» است. این بازی خود یک بازی پرتابی است و در مناطق مختلف استان و غرب کشور نیز برگزار می‌شود.

می‌دانید که علیرضا بیرانوند هم پرتاب دست خیلی خوبی دارد؟
بله او از بازیکنان و بزرگان فوتبال ایران است و در تیم ملی افتخارات زیادی را به دست آورده است.
فوتبالی هم هستید؟
بله من طرفدار تیم خیبر خرم‌آباد هستم و همیشه بازی‌های این تیم را دنبال می‌کنم.
دختران پارالمپیکی در پاریس گل کاشتند و شما هم یکی از این نفرات بودید سفر پاریس چطور بود؟
خدار را شکر می‌کنم که نقشی در جایگاه کاروان ایران در پاریس داشتم. تلاشم این بود که مدال طلا کسب کنم اما قسمت من نشد. امیدوارم بتوانم در پارالمپیک لس‌آنجلس بهترین عملکرد را داشته باشم. خوشحالم که من نیز به مانند سایر بانوان ایرانی در ورزش توانستم نتیجه خوبی کسب کنم. امیدوارم دختران ایرانی همیشه و در همه جا موفق باشند.

موفقیت خود را مدیون چه کسی بیشتر می‌دانید؟
تمام موفقیت‌هایی که تا کنون کسب کردم نتیجه توکل به خدا بود. خانواده‌ام خیلی به من کمک کردند و همیشه در کنارم بودند. من از 15 سالگی به این رشته آمدم و بعد از هفت سال موفق شدم تا مدال پارالمپیک را بگیرم و این برای من یک افتخار بزرگ است که برای کشورم تلاش می‌کنم. شرایط مسابقه من در پاریس سخت بود و در یک روز بارانی مسابقه داشتم اما خدا را شکر که نتیجه گرفتم.
پاداش خوبی به شما هم داده شد؟
خدا را شکر.
چه کادویی برای خانواده گرفتید؟
من یک خانه برای پدر و مادرم گرفتم تا بتوانم از زحمات آنان تشکر کنم.

زمانی که به ورزش آمدید تصور مدال پارالمپیک داشتید؟
معلولیت یک سری محدودیت ایجاد می‌کند. من ابتدا امید زیادی نداشتم اما وقتی در اردوها حضور پیدا کردم افرادی را دیدم که با تلاش به بالاترین قله موفقیت رسیده بودند. انگیزه‌ام زیاد شد و خانواده هم کمک کردند و از تمام مربیانم ممنونم. بعد از مدت‌ها تمرین به این نتیجه رسیدم که ناامیدی سخت‌ترین حریف است و باید با امید زندگی کرد.
بعد از قهرمانی نگاه مردم عوض شد؟
مردم همیشه به من لطف دارند و اکنون نیز این لطف شامل حال من است. از تمام مسئولان ورزش نیز تشکر می‌کنیم شرایط را برای ما فراهم می‌کنند.
در کنار ورزش درس هم می‌خوانید؟
من دیپلم گرفتم اما برای موفقیت در ورزش تمام تمرکزم را بر روی تمرینات گذاشتم.