خبر یزد - فارس /تیم ملی هائیتی با یک پیروزی شیرین مقابل نیکاراگوئه، پس از 52 سال به جام جهانی صعود کرد. این موفقیت فراتر از فوتبال، به کورسوی امیدی برای مردمی تبدیل شد که ماه‌ها زیر سایه خشونت، گرسنگی و خلأ سیاسی نفس می‌کشیدند.
سه‌شنبه‌شب گذشته، در دور پایانی مقدماتی جام جهانی 2026 کونکاکاف، تیم ملی هائیتی با نام مستعار «گرنادیرها»، موفق شد با گل‌های لوییوس دیدسون و روبن پروویدنس، نیکاراگوئه را 2-0 شکست دهد و پس از جام جهانی 1974، برای دومین بار تاریخ‌ساز شود.
لحظه اعلام سوت پایان، لحظه‌ای نادر در هائیتی بود؛ جایی که برای دو ساعت، گرسنگی، آوارگی و ناامنی ناشی از کنترل 90 درصدی پایتخت (پورتو پرنس) توسط گروه‌های مسلح، فراموش شد. پیر ژان-ژاک، مکانیک 25ساله، این پیروزی را «امید و اتحاد» در زمان چالش‌ها خواند. پس از بازی، هزاران نفر به خیابان‌هایی ریختند که شب‌ها به دلیل ترس از آدم‌ربایی و قتل، خالی از سکنه بودند. صدای شادی و تشویق جایگزین سکوت و ترس شد.ژان-ژاک افزود: «این پیروزی لحظه‌ای شادی‌آور به ارمغان می‌آورد. من افتخار می‌کنم و باور دارم که می‌توانیم با هم برخیزیم.»
بازار
صعود هائیتی در تاریخ 29 آبان دقیقاً همزمان با 222مین سالگرد نبرد تاریخی ورتییرز رخ داد؛ نبردی که منجر به استقلال هائیتی و تبدیل‌شدن آن به اولین جمهوری سیاه‌پوست آزاد در جهان شد.ولادیمیر دوروال، هوادار 18ساله، با اشاره به این همزمانی تاریخی گفت: «آن‌ها نمی‌توانستند تاریخ بهتری را برای صعود جنگجویان ما به جام جهانی انتخاب کنند.»
نشانه‌های بحران عمیق در هائیتی، حتی در مسیر صعود تیم ملی نیز مشهود بود: به دلیل ناامنی حاد، «گرنادیرها» مجبور شدند تمام بازی‌های خانگی خود را در جزیره کوچک کوراسائو برگزار کنند. سِباستیان مینیه، سرمربی تیم، اعلام کرد که به دلیل تعطیلی مکرر فرودگاه بین‌المللی پورتو پرنس توسط گروه‌های مسلح، پرواز به هائیتی امکان‌پذیر نبوده و او برخی از بازیکنان را از راه دور مدیریت می‌کرده است.
صحنه‌های جشن در پایتخت، تضاد عجیبی با واقعیت روزمره داشت. آندره میشو، دانشجوی 23ساله، تعریف می‌کند: «وقتی گل اول به ثمر رسید، در محله ما صدای تیراندازی بلند شد. فکر کردم گروه‌ها حمله کرده‌اند، اما بعد متوجه شدم که صدای شلیک‌ها از سر شادی است.»در پتیونویل، وقتی صدای شلیک مختصر گلوله در طول جشن شنیده شد، جمعیت به‌جای فرار، دستان خود را بالا برده و تشویق کردند؛ رفتاری که در کشوری با آمار قتل بالا (بیش از 4300 نفر در 9 ماه) بی‌سابقه است.
شادی مردم در میان کوچه‌های بارانی با شعار «هائیتی صعود کرد! ما دولت نداریم!» همراه شد، شعاری که نشان‌دهنده ناامیدی از نهادهای سیاسی و تمرکز بر نیروی وحدت فوتبال است.داکنز نازون، مهاجم تیم استقلال و تیم ملی هائیتی، پس از بازی پیام داد: «افراد زیادی به ما اعتقاد نداشتند، اما ما به خودمان اعتقاد داشتیم. این تازه آغاز راه است!»