چاپ

خبر یزد - به گزارش خبرنگار گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، طلبه شهید «علی‌عباس حسین‌پور» سوم مرداد سال 1345 در خرم آباد متولد شد. سال 1352 تحصیلات ابتدایی در مدرسه سعدی را شروع کرد و سال‌های بعد در برنامه‌های مبارزاتی شهید مدنی حضور یافت. سال 1357 که انقلاب شد به مدرسه «علی‌محمد ساکی» رفت و سال 1360 مسئول انجمن اسلامی و بسیج دبیرستان، امام خمینی (ره) شد.
سال 1361 مادرش را از دست داد. در این دوران به ورزش حرفه‌ای روی آورد و در رشته دو میدانی به رتبه نایب قهرمان کشوری رسید. در همین سال هم اولین اعزام به جبهه را تجربه کرد. بهمن ماه همین سال بود که در اطراف خرمشهر مجروح شد.
دو سال بعد یعنی سال 1363 مدرک دیپلم خود را گرفت و در آزمون دانشگاه علوم اسلامی رضوی مشهد شرکت کرد. با حضور مداوم در جبهه‌ها نیز به عضویت اطلاعات و عملیات قرارگاه سلمان درآمد. در اوقات غیر از جبهه نیز تحصیل همزمان در دانشگاه رضوی و حوزه علمیه نواب مشهد را دنبال کرد. سال 1364 در دومین روز عملیات والفجر هشت (23 بهمن ماه) به شهادت رسید و پیکر پاکش را در زادگاهش خرم آباد تشییع و تدفین کردند.
شاگرد اول مدرسه در جبهه
در احوالات این شهید طلبه و عارف خاطرات زیادی آمده است که در ادامه یکی از این خاطرات را به نقل از دوستان شهید می‌خوانید.
«خوب یادم هست که علی‌عباس را مدتی پس از دوران تحصیل در خرمشهر دیدم. زمان جنگ بود. آن موقع ایشان را به عنوان شاگرد اول مدرسه و مسئول انجمن اسلامی، می‌شناختم. یکی از دوستان گفت: علی‌عباس قهرمان دومیدانی هم شده. تعجب کردم. گفتم: مطمئنی؟! آن موقع من دومیدانی کار می‌کردم. غرور کاذب مرا گرفت. احساس کردم اگر مسابقه دو بین بچه‌هایی که در خرمشهر مستقر هستند، بگذاریم قطعا برنده می‌شوم. من خیلی مغرور بودم و از خصوصیت ورزشی ایشان شناخت نداشتم.
اگر اشتباه نکنم، یکی از بچه‌ها به نام شهید «اکبر نمازی» زمان گرفت. سوت را که زد همه دویدیم اما یک نفر به سرعت و در همان چند قدم اول، بنده و دوستان را جا گذاشت و از ما جلو زد و خیلی سریع به خط پایان رسید. نفر اول علی‌عباس بود که با فنون ورزشی دو آشنا بود. خلاصه غرور ما باعث شد که دیگران علی‌عباس را بهتر بشناسند. او علاوه بر فعالیت‌های گوناگون علمی و مذهبی، در ورزش هم فعالیتش پررنگ بود.
با برنامه و منظم بود
یکی دیگر از دوستان می‌گفت: یادم هست حتی در دوران نقاهت کار‌های فرهنگی انجام می‌داد. بنده آن زمان هندبال می‌رفتم و ایشان دومیدانی. در مسابقات دو مقام داشت و مدتی با هم می‌رفتیم تمرین. زمان تمرین ما زودتر تمام می‌شد. من می‌رفتم و به ورزش و تمرین ایشان نگاه می‌کردم. او با علاقه و پشتکار خاصی ورزش را ادامه می‌داد. علی‌عباس دقیقاً کارهایش بر روی برنامه و نظم بود.
او آموزه‌های دینی را به صورت عملی اجرا می‌کرد و از همه اوقات عمرش استفاده لازم را می‌برد. به این شکل نبود که عمرش را به بطالت بگذراند. در همان دوران جوانی و نوجوانی خودسازی را شروع کرده بود و مبانی دین را عملا اجرا می‌کرد. راه رفتن ایشان ذکر بود. صحبت کردنش با دیگران درس بود. رفت و آمد ایشان همیشه با افراد خوب بود و افراد بد را همیشه امر به معروف و نهی از منکر می‌کرد. علی‌عباس نماد یک شیعه واقعی بود که مورد نظر امام عصر (عج) است.
نه تنها من، که همه دوستانش به این نکته اقرار دارند و ما در این شخص می‌دیدیم که اگر در صحنه کربلا می‌بود، به یقین جزو شهدای کربلا قرار می‌گرفت. همیشه می‌گفت: ما کربلا نبودیم تا امام حسین(ع) را یاری کنیم، ولی امروز فرزند او، حضرت امام خمینی را یاری خواهیم کرد. على‌عباس به حرف‌ها و دانسته‌هایش کاملاً عمل می‌کرد و خدا هم مسیر صحیح بندگی را در مقابلش قرار می‌داد.»
کتاب «دلم تنگه براتون» شرحی از خاطرات دوستان این شهید در وصف علی‌عباس است. این کتاب شامل خاطراتی از شهید «علی‌عباس حسین‌پور» است که به همت گروه شهید «ابراهیم هادی» منتشر شده و می‌تواند خوانندگان را بیشتر با احوالات این شهید آشنا کند.
انتهای پیام/ 119