چاپ

خبر یزد - ایسنا / دانشمندان در یک مطالعه به تازگی دریافتند که شامپانزه‌های طبل‌زن برای صحبت با یکدیگر در جنگل‌های بارانی، موسیقی می‌سازند.
یک مطالعه جدید نشان داد که شامپانزه‌ها برای برقراری ارتباط با یکدیگر از فواصل دور، طبل می‌زنند. این امر نشان می‌دهد این توانایی ذاتی انسان برای ساخت موسیقی عمیقاً در ژن‌های انسان‌ها ریشه دارد.
به نقل از آی‌ای، یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه وین(Vienna) در اتریش، مطالعه جدید و قابل توجهی در مورد توانایی‌های ساخت موسیقی شامپانزه‌ها منتشر کرده است که نشان‌دهنده نیاز ذاتی و عمیق آنها به برقراری ارتباط از طریق صداهای موزون است.
همین تیم در سال 2022 کشف کرد که شامپانزه‌های غربی و شرقی ضربات «کوبه‌ای»(percussive) با فرکانس پایین را در ریشه‌های درختان تولید می‌کنند. بنابراین به نظر می‌رسد موسیقی در اعماق وجود انسان ریشه‌ دوانده است.
پس از 300 مشاهده این شامپانزه‌ها، پژوهشگران نتیجه گرفتند که هر شامپانزه سبک متمایز خود را دارد که هویت آنها را مشخص می‌کند. آنها ضرب‌آهنگ خود را در جنگل‌های بارانی پخش می‌کنند تا از حال یکدیگر باخبر شوند، تقریباً مثل اینکه پیامک‌های سریع می‌فرستند.
این پیامک‌ها حاوی اطلاعاتی مانند سلام، حالت چطوره؟ داری چیکار می‌کنی؟ یا الان دارم این کار را می‌کنم، هستند.
استراتژی طبل زدن آنها نشان می‌دهد که میل انسان به ساخت موسیقی چقدر در ژن‌های ما ریشه دارد. این جنبه از گونه ما که تا حدودی در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است، می‌تواند از اینجا با شامپانزه‌ها، بیش از 7/9 میلیون سال پیش آغاز شده باشد.
ارسال پیامک از طریق موسیقی
این تیم از «دانشگاه وین» به سرپرستی «وستا الوتری»( Vesta Eleuteri)، مطالعه خود را طی یک دوره 24 ساله در «پارک ملی تای»(Taï) و مناطق حفاظت‌شده در شهرهای مختلف انجام داد.
مطالعه پیشین آنها این ارتباط پیچیده را شناسایی کرده بود و آنها در مطالعه جدیدشان به دنبال نزدیک‌تر شدن به آنچه واقعاً در اینجا اتفاق می‌افتاد، بودند. آنها تصمیم گرفتند به تفاوت‌ ضرب‌آهنگ‌های طبل زدن در گونه‌های مختلف گوش دهند.
آنها می‌دانستند که هر شامپانزه سبک خاص خود را برای اطلاع‌رسانی به دیگران در مورد مکان و کاری که انجام می‌دهد، دارد. با این حال، آنها نمی‌دانستند که آیا شامپانزه‌ها در گروه‌های مختلف سبک‌های طبل‌زنی متفاوتی دارند یا اینکه طبل زدن آنها مانند موسیقی انسان، موزون است.
آنها انتظار تفاوت‌هایی را در شامپانزه‌های غربی و شرقی داشتند، اما طیف تنوع موجود همراه با میزان نزدیکی موسیقی آنها به موسیقی ما، محققان را شگفت‌زده کرد. سوال آنها در مورد ارتباط طبل زدن شامپانزه‌ها با صداهای بلند و پیچیده‌ آنها جهت ارتباط با یکدیگر بود.
ریشه‌های عمیق موسیقی
این تیم با نویسندگان ارشد خود، «کاترین هوبایتر»(Catherine Hobaiter) از بریتانیا و «آندره‌ راویگنانی»( Andrea Ravignani) از ایتالیا، 371 مدل طبل زدن را در 11 گونه شامپانزه مطالعه کردند.
شامپانزه‌ها نه تنها با نوایی مشخص طبل می‌زدند، بلکه زمان ضربات آنها به هیچ وجه تصادفی نبود. اغلب، آنها به طور مساوی یا عمدی از هم فاصله داشتند و در جنگل‌های بارانی ضرب‌آهنگی بدون شباهت به یکدیگر می‌سازند.
گونه‌های شرقی و غربی، الگوهای متفاوتی را نشان دادند. شامپانزه‌های غربی، انسجام را ترجیح می‌دادند. آنها قبل از شروع به برقراری ارتباط از طریق صداها و نفس نفس زدن، بیشتر به طبل خود با سرعتی یکنواخت‌تر و سریع‌تر ضربه می‌زدند. شامپانزه‌های شرقی به الگوهای نامتقارن تقسیم می‌شدند و در فواصل کوتاه‌تر و طولانی‌تر ضربه می‌زدند.
از آنجایی که هر دو، سبک‌های خاص خود را در ساخت موسیقی داشتند تا با هم در ارتباط باشند و آنچه را که در آن زمان انجام می‌دادند را بیان کنند، نتیجه این مطالعه منجر به این امر شد که ساخت موسیقی بخشی اساسی از انسان بودن است.
این تیم در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: نشان دادن اینکه شامپانزه‌ها برخی از ویژگی‌های اساسی وزن موسیقی انسان را در طبل زدن خود به اشتراک می‌گذارند، گامی هیجان‌انگیز در درک زمان و چگونگی تکامل این مهارت است.
محققان می‌گویند یافته‌های ما نشان می‌دهد که توانایی ما در طبل زدن موزون ممکن است مدت‌ها قبل از فرگشت(تکامل) انسان وجود داشته باشد.
این مطالعه در مجله Current Biology منتشر شده است.