خبر یزد - یزد- چموشی دوباره و محسوس کرونا طی 2 روز گذشته در استان یزد، موجب نگرانی پزشکان، پرستاران و مسوولان دانشگاه پزشکی یزد شده و نسبت به اوج‌گیری دوباره آن هشدار می‌دهند.
در گفتگویی که صبح امروز /سه‌شنبه/ با یکی از مسوولان ذیربط در دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی استان یزد داشتیم از سرکشی دوباره کرونا در این استان خبر داد و گفت: طی روز گذشته 37 بیمار مشکوک به کرونا در مراکز درمانی این استان بستری شدند که نسبت به روز قبل از آن 2 برابر شده است.
آمار بیماران سرپایی نیز افزایش قابل توجهی داشته و این زنگ خطر را برای استان به صدا در آورده است.
اما این بار لبه تیغ انتقاد مسوولان دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد، نه مردم بلکه مسوولان هستند.
برگزاری مراسم‌های تودیع و معارفه، آیین های بهره برداری و افتتاح طرحها، برگزاری جلسات دولتی و مذهبی، زمزمه های بازگشایی اماکن ورزشی، حضور صد درصد کارکنان دولت در محل کار و بازگشایی دوباره بانکها، فقط بخشی از انتقاد مسوولان دانشگاه یاد شده است.
متاسفانه دید و بازدیدهای مردمی و حضور آنها در خیابانها و در سطح شهر نیز مزید بر علت شده و قطعا نخستین کسانی که باید نگران این وضعیت باشند جامعه پزشکی و پرستاری استان هستند که حق هم دارند.
کادر درمانی که طی 10 ماه تمام، جانانه پای کار بودند و از جان خود مایه گذاشتند و دوری از خانواده خود را تحمل کردند تا شاید جان عزیزی را نجات دهند؛ حالا سهل انگاری ما می تواند غول خفته کرونا را باز بیدار کند و آن را به جان ما بیندازد.
به گفته مسوولان دانشگاه پزشکی یزد رعایت پروتکل ها و شیوع کرونا، ارتباط عکس دارند به عبارت بهتر وقتی پروتکل ها رعایت شد و محدودیت ها حاکم گردید از تعداد بیماران کرونایی کم شد و هر موقع رعایت نشد بر تعداد این بیماران افزوده شد.
اکنون هم انتظار دانشگاه پزشکی یزد از مسوولان، بیشتر از مردم است چرا که مردم ما تمام همکاری های لازم را برقرار کردند اما طی هفته های اخیر مراسم ها و تجمع های دولتی زیاد شد که این باعث نگرانی است.
هنوز یادمان نرفته که چگونه مادری جوان که به کرونا مبتلا شده بود پس از به دنیا آوردن فرزندش در بیمارستان شهید صدوقی، در مقابل دیدگان همسرش پر گشود و رفت و آنها را داغدار کرد.
هنوز فراموش نکرده ایم که پدری 57 ساله طی سه روز ابتلا به کرونا، پرونده زندگی‌اش بسته شد و فرزندان او شب را تا صبح در پشت درب بیمارستان شهید صدوقی سپری کردند که شاید فرجی برسد که نرسید.
هنوز مرگ مادری 50 ساله در آغوش پسر جوانش را از یاد نبرده‌ایم که مثل ابر بهار گریه می کرد؛ مادر را روی تخت بیماری بغل کرده بود و ماسک اورونازال را روی صورت مادر کم رمقش نگه داشته بود.
هنوز به یاد داریم خاطره تلخ پزشک متخصصی که گفت: زن جوانی پس از سه هفته جنگ با کرونا، بالاخره در "آی سی یو" تسلیم مرگ شد؛ سه روز قبل از فوتش از من پرسید "کی مرخص می شوم"؟ و منم گفتم انشالا 2 هفته بعد؛ گفت "خیلی دیره دلم برای فرزند هشت ساله ام تنگ شده است".
به او گفتم دوست داری فرزندت را به اینجا بیاوریم که گفت "می ترسم بیمار شود"؛ گفتم از پشت پنجره او را ببین که گفت "نه، من را اینطوری ببیند ناراحت می شود، صبر می کنم بروم خانه و او را ببینم" .
اما هرگز دلبندش را ندید و قبل از آنکه او را ببیند از دنیا رفت.
و هنوز فراموش نکرده ایم پزشک متخصص عفونی که در بیمارستان ماند و مبتلا به کرونا شد و از آن طرف برادر و مادرش هم مبتلا شدند اما هرگز به خانه نرفت و در بیمارستان ماند تا بیماری به خاطر نبود او زجر نکشد یا جان ندهد.
و بالاخره نوشتیم که یک پزشک متخصص داخلی که شبانه روز بر بالین کرونایی ها بوده در دفتر خاطرات خود نوشته: اغلب وقت ها با قرص مسکن، خود را آرام می کنم چون به علت فشار کار، مدام سر درد می شوم؛ 2 ماسک می زنم و شیلدی هم بر روی صورت دارم با کلاه و دستکش.
"اگر کسی دور و برم نبود وسط سالن بیمارستان یک فریاد اساسی می زدم تا خفته ها را بیدار کنم، آنهایی که راست راست در خیابان ها راه می روند و قدر سلامتی خود را نمی دانند و اصلا به فکر آنهایی که در مراکز درمانی با جان خود بازی می کنند نیستند".
همه ما مسوول هستیم و همه باید رعایت کنیم، هم شهروندان و هم مسوولان که رسالتی خطیرتر بر عهده دارند؛ اجازه ندهیم کرونا دوباره سرکشی کند، عزیزی را از ما جدا و ما را داغدار کند؛ اجازه ندهیم خاطرات تلخ گذشته تکرار شود.
برچسب‌ها
ویروس کرونا یزد وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی
پروندهٔ خبری
کرونا در ایران؛ آخرین اخبار و گزارش‌ها